Het Costa Ricaanse leven
Door: Mieke
Blijf op de hoogte en volg Mieke
30 November 2013 | Costa Rica, Turrialba
Ik zal eens beginnen met het beschrijven van mijn gezin. De gastmoeder is het hoofd van het gezin, ze heet Rosberly en is 46 jaar. Zij heeft twee kinderen, Anna Maria van 25 en Bernardo van 16. Anna Maria heeft een dochtertje van net 6 jaar; Sara. Rosberly heeft een nieuwe vriend, Fabian waar ze in Februari mee gaat trouwen. Veel gezinnen zien er zo uit hier. Meiden krijgen vaak al jong kinderen, bedoeld of onbedoeld, daar ben ik nog niet helemaal achter. Ik woon in een goede wijk van Turrialba met over het algemeen mooie grote huizen. Ook het huis waar ik woon is groot en super netjes.
Dan het volgende; hoe zien mijn dagen er uit.
Om 7u, als iedereen allang op is (5u half 6 is een normale tijd hier om op te staan, want het is dan tenslotte al licht) kom ik met moeite uit mijn bed. Mijn gastmoeder maakt elke dag een heerlijk ontbijtje voor me en vervolgens pak ik mijn spulletjes en vertrek ik om 8u richting het busstation. 20 minuutjes in de bergen lopen naar het centrum van Turrialba. Op het busstation achter in de rij aansluiten voor mijn bus. Rare gewoonte hier is dat iedereen in een lange rij gaat staan voor de bus, terwijl de bus er nog niet eens is... Waarom niet gewoon wachten tot de bus er is en dan in de rij gaan staan? Maar goed, dan een minuut of 10 in de bus zitten de berg op en een wandelingetje van 5 minuten en dan ben ik in Hogar de Ancianos, het bejaardencentrum waar ik vrijwilligerswerk doe.
Van half 9 tot 11u ben ik in de therapie ruimte aan het werk, van 11 tot 12u helpt iedereen mee met het eten van de bewoners. Ik geef elke dag hetzelfde mannetje te eten. Zijn rechterhand functioneert niet meer en hij ziet niet goed en praat niet. Toch heb ik op de een of andere manier een connectie met hem en dat is altijd fijn om te merken :) Dan van 12 tot 1 heb ik zelf pauze en in de middag werk ik dan nog tot half 4 meestal.
Het vrijwilligerswerk is de ene dag super leuk en heb ik een voldaan gevoel en de andere dag is het saai en ben ik niet met patienten bezig, maar met knutselen of andere dingen. Lastig vind ik het om te begrijpen waarom op dit moment het huis versieren voor de kerst belangrijker is dan het behandelen van je patienten. Maar dat zal zeker te maken hebben met het cultuurverschil dat er is. De afgelopen twee dagen ben ik alleen maar bezig geweest met het versieren en opruimen van het centrum en heb ik amper een patient gezien. Dat zijn de mindere dagen voor mij. Maar de dagen dat ik wel behandel geven me een enorm voldaan gevoel.
Het centrum heeft op dit moment twee afdelingen voor mannen en een voor vrouwen. Ze zijn een actie begonnen om geld in te zamelen en een tweede zaal voor vrouwen te openen. Ze krijgen hiervoor geen geld van de overheid, dus alles moet bij elkaar gesprokkeld worden. Ik ga 400 euro van jullie geld aan dit doel geven!! Super bedankt allemaal!!!
Daarnaast ga ik samen met de fysio bekijken wat ik met een deel van het geld kan doen voor haar. Veel spullen om mee te werken heeft ze niet, dus dat gaat vast goedkomen.
Na een dagje werken maak ik dezelfde reis terug naar Recope, de wijk waar ik woon. Daar staat de koffie klaar en praat ik gezellig met Rosberly.
Vervolgens bijna elke dag sport! Heerlijk!! Spinnen, aerobic met dans, Yoga, Salsa dansen. Ik eet hier meestal 2, maar soms zelfs 3x per dag warm (Gayo Pinto, Rice & Beans), maar ik weet zeker dat ik niet veel aankom door al het sporten. Super leuk dat ik in een gezin terecht gekomen ben waar iemand is die veel sport. Dan douchen en rond de klok van 8 avondeten en een film kijken of gezellig praten met Rosberly, Fabian of de visite die er op dat moment is.
Dan redelijk op tijd naar bed, want ik ben savonds gewoon ook echt moe!
Het eerste weekend ben ik thuis gebleven omdat er wat feestjes op het programma stonden. Maar eerst vrijdagavond met Rosberly mee op visite bij Paquita (zie foto´s facebook). Wat heb ik daar gelachen! Wat een grappige vrouw is dat zeg. Ze heeft ook twee jaar in Amerika gewoont dus als ik het Spaans niet altijd goed begreep dan kon ze het even in het Engels vertellen. Zaterdag mee naar het centrum om een kadootje te kopen voor Sara die die week 6 jaar is geworden. Zaterdagavond een feestje van de moeder van Rosberly die echt in de bergen woont. Super gezellig met de hele familie bbq´en met lekkere muziek er bij. En aan het einde van de avond nog even de dansvloer op en lekker salsa gedanst! Leuk om zon typisch costa ricaans feestje te zien. En zondag het feestje van Sara in san jose. Ik stelde me er heel wat bij voor... Maar wat bleek, het feestje was in de Mc Donalds!!! mmm... Maar ik moet zeggen ze deden het erg leuk voor de kinderen. Diezelfde avond met mijn broertje en zijn vriendin in San Jose naar de film geweest. Gelukkig met Spaanse ondertiteling, dan is het ook nog een goede oefening en begrijp ik alles ;)
Af en toe werk ik maar een half dagje of helemaal niet omdat er een leuke activiteit op het programma staat. In de eerste week hier ben ik op woensdag in de ochtend wezen paardrijden. Wat een tour was dat!! In Puerto had ik ook een toch te paard gemaakt en dat was perfect gegaan en erg leuk. Ik kreeg een mooi klein paardje, dus moet goedkomen dacht ik. Helaas was ik nog geen 100 meter onderweg en mijn paard ging al in draf en veelste hard tussen een smalle doorgang door... Knal, mijn knie tegen een boom.. Dat begint lekker dacht ik... Sowieso even wennen, want we gingen continue in draf over paadjes met stenen, stijl omhoog, stijl omlaag. Erg spannend!! En mijn paard had ik niet echt onder controle zeg maar.... Na een minuut of tien ging het voor de eerste keer in galop. Maar redelijk beheerst, dus dat kon ik nog wel handelen. Maar na een half uurtje was ik even aan het praten met iemand en ging de rest van de groep net wat harder. Dat was de kans dacht mijn paardje en ja hoor daar ging ze.... in gallop en harder en harder en harder... tot mijn voeten uit de beugels (of hoe heten die dingen) schoten en ik het niet meer kon houden... hing ik daar met een been half over het paard en mijn armen om zijn nek geklemd.. en stoppen?? ho maar, zo heb ik nog best een stuk aan het paard gehangen..... met trillende beentjes ben ik uiteindelijk afgestapt toen ie stilstond...en ik moest er weer op! We waren nog niet eens op de helft... Halverwege aangekomen even gezwommen bij een prachtige waterval. De natuur tijdens de tocht was ook prachtig, daar kwam ik het tweede deel van de tour achter... de eerste helft was ik alleen maar bezig met mijn paard en kon ik geen seconde om me heen kijken. Maar op verzoek van mij hebben we het tweede deel wat rustiger gedaan en heb ik enorm genoten van de prachtige omgeving. Al met al een mooie maar zeker ook een avontuurlijke tocht.
Terug op de school lag ik lekker in een hangmat bij te komen van de tocht.. tot de tsjechen die ook mee waren op de paardrijtocht vroegen of ik zin had om mee te gaan naar Irazu om de vulkaan daar te bezoeken. Dat zou me anders een dag kosten, dus jaaaa!!! Hup weer op pad. Na 1,5u rijden kwamen we rond de klok van 4 aan bij het nacional park de Irazu. Helaas gesloten... Toch maar door het hek gekropen en de laatste 2km naar de top van de vulkaan gelopen. Pfff alsof ik nog niet moe was van 4u op een paard zitten, moest ik vervolgens met geoefende bergwandelaars omhoog. Maar het was het waard! Wat een uitzicht, grote krater, prachtige wolken op de achtergrond en een ondergaande zon. Het was het zeker waard.
Deze week wilde ik eigenlijk gaan mountainbiken, maar helaas regen regen en nog eens regen hier... en ook wat kouder! Even wennen hoor! Daarnaast als het zo regent en zo nederlands grijs kijkt, wordt je zelf ook een beetje triester helaas... Maar dit weekend heb ik leuke plannen!
Ik ga zometeen met twee Nederlandse meiden een koffie tour doen en vervolgens naar San Jose met de schoolmanager hier, Marjolein en een belgische jongen. Kijken hoe het stappen is in deze hoofdstad hier! En zondag naar het prachtige nationale theater in San Jose voor een klassiek concert. Tjaa... wat moet je anders als het regent??
Dan het volgende; hoe zien mijn dagen er uit.
Om 7u, als iedereen allang op is (5u half 6 is een normale tijd hier om op te staan, want het is dan tenslotte al licht) kom ik met moeite uit mijn bed. Mijn gastmoeder maakt elke dag een heerlijk ontbijtje voor me en vervolgens pak ik mijn spulletjes en vertrek ik om 8u richting het busstation. 20 minuutjes in de bergen lopen naar het centrum van Turrialba. Op het busstation achter in de rij aansluiten voor mijn bus. Rare gewoonte hier is dat iedereen in een lange rij gaat staan voor de bus, terwijl de bus er nog niet eens is... Waarom niet gewoon wachten tot de bus er is en dan in de rij gaan staan? Maar goed, dan een minuut of 10 in de bus zitten de berg op en een wandelingetje van 5 minuten en dan ben ik in Hogar de Ancianos, het bejaardencentrum waar ik vrijwilligerswerk doe.
Van half 9 tot 11u ben ik in de therapie ruimte aan het werk, van 11 tot 12u helpt iedereen mee met het eten van de bewoners. Ik geef elke dag hetzelfde mannetje te eten. Zijn rechterhand functioneert niet meer en hij ziet niet goed en praat niet. Toch heb ik op de een of andere manier een connectie met hem en dat is altijd fijn om te merken :) Dan van 12 tot 1 heb ik zelf pauze en in de middag werk ik dan nog tot half 4 meestal.
Het vrijwilligerswerk is de ene dag super leuk en heb ik een voldaan gevoel en de andere dag is het saai en ben ik niet met patienten bezig, maar met knutselen of andere dingen. Lastig vind ik het om te begrijpen waarom op dit moment het huis versieren voor de kerst belangrijker is dan het behandelen van je patienten. Maar dat zal zeker te maken hebben met het cultuurverschil dat er is. De afgelopen twee dagen ben ik alleen maar bezig geweest met het versieren en opruimen van het centrum en heb ik amper een patient gezien. Dat zijn de mindere dagen voor mij. Maar de dagen dat ik wel behandel geven me een enorm voldaan gevoel.
Het centrum heeft op dit moment twee afdelingen voor mannen en een voor vrouwen. Ze zijn een actie begonnen om geld in te zamelen en een tweede zaal voor vrouwen te openen. Ze krijgen hiervoor geen geld van de overheid, dus alles moet bij elkaar gesprokkeld worden. Ik ga 400 euro van jullie geld aan dit doel geven!! Super bedankt allemaal!!!
Daarnaast ga ik samen met de fysio bekijken wat ik met een deel van het geld kan doen voor haar. Veel spullen om mee te werken heeft ze niet, dus dat gaat vast goedkomen.
Na een dagje werken maak ik dezelfde reis terug naar Recope, de wijk waar ik woon. Daar staat de koffie klaar en praat ik gezellig met Rosberly.
Vervolgens bijna elke dag sport! Heerlijk!! Spinnen, aerobic met dans, Yoga, Salsa dansen. Ik eet hier meestal 2, maar soms zelfs 3x per dag warm (Gayo Pinto, Rice & Beans), maar ik weet zeker dat ik niet veel aankom door al het sporten. Super leuk dat ik in een gezin terecht gekomen ben waar iemand is die veel sport. Dan douchen en rond de klok van 8 avondeten en een film kijken of gezellig praten met Rosberly, Fabian of de visite die er op dat moment is.
Dan redelijk op tijd naar bed, want ik ben savonds gewoon ook echt moe!
Het eerste weekend ben ik thuis gebleven omdat er wat feestjes op het programma stonden. Maar eerst vrijdagavond met Rosberly mee op visite bij Paquita (zie foto´s facebook). Wat heb ik daar gelachen! Wat een grappige vrouw is dat zeg. Ze heeft ook twee jaar in Amerika gewoont dus als ik het Spaans niet altijd goed begreep dan kon ze het even in het Engels vertellen. Zaterdag mee naar het centrum om een kadootje te kopen voor Sara die die week 6 jaar is geworden. Zaterdagavond een feestje van de moeder van Rosberly die echt in de bergen woont. Super gezellig met de hele familie bbq´en met lekkere muziek er bij. En aan het einde van de avond nog even de dansvloer op en lekker salsa gedanst! Leuk om zon typisch costa ricaans feestje te zien. En zondag het feestje van Sara in san jose. Ik stelde me er heel wat bij voor... Maar wat bleek, het feestje was in de Mc Donalds!!! mmm... Maar ik moet zeggen ze deden het erg leuk voor de kinderen. Diezelfde avond met mijn broertje en zijn vriendin in San Jose naar de film geweest. Gelukkig met Spaanse ondertiteling, dan is het ook nog een goede oefening en begrijp ik alles ;)
Af en toe werk ik maar een half dagje of helemaal niet omdat er een leuke activiteit op het programma staat. In de eerste week hier ben ik op woensdag in de ochtend wezen paardrijden. Wat een tour was dat!! In Puerto had ik ook een toch te paard gemaakt en dat was perfect gegaan en erg leuk. Ik kreeg een mooi klein paardje, dus moet goedkomen dacht ik. Helaas was ik nog geen 100 meter onderweg en mijn paard ging al in draf en veelste hard tussen een smalle doorgang door... Knal, mijn knie tegen een boom.. Dat begint lekker dacht ik... Sowieso even wennen, want we gingen continue in draf over paadjes met stenen, stijl omhoog, stijl omlaag. Erg spannend!! En mijn paard had ik niet echt onder controle zeg maar.... Na een minuut of tien ging het voor de eerste keer in galop. Maar redelijk beheerst, dus dat kon ik nog wel handelen. Maar na een half uurtje was ik even aan het praten met iemand en ging de rest van de groep net wat harder. Dat was de kans dacht mijn paardje en ja hoor daar ging ze.... in gallop en harder en harder en harder... tot mijn voeten uit de beugels (of hoe heten die dingen) schoten en ik het niet meer kon houden... hing ik daar met een been half over het paard en mijn armen om zijn nek geklemd.. en stoppen?? ho maar, zo heb ik nog best een stuk aan het paard gehangen..... met trillende beentjes ben ik uiteindelijk afgestapt toen ie stilstond...en ik moest er weer op! We waren nog niet eens op de helft... Halverwege aangekomen even gezwommen bij een prachtige waterval. De natuur tijdens de tocht was ook prachtig, daar kwam ik het tweede deel van de tour achter... de eerste helft was ik alleen maar bezig met mijn paard en kon ik geen seconde om me heen kijken. Maar op verzoek van mij hebben we het tweede deel wat rustiger gedaan en heb ik enorm genoten van de prachtige omgeving. Al met al een mooie maar zeker ook een avontuurlijke tocht.
Terug op de school lag ik lekker in een hangmat bij te komen van de tocht.. tot de tsjechen die ook mee waren op de paardrijtocht vroegen of ik zin had om mee te gaan naar Irazu om de vulkaan daar te bezoeken. Dat zou me anders een dag kosten, dus jaaaa!!! Hup weer op pad. Na 1,5u rijden kwamen we rond de klok van 4 aan bij het nacional park de Irazu. Helaas gesloten... Toch maar door het hek gekropen en de laatste 2km naar de top van de vulkaan gelopen. Pfff alsof ik nog niet moe was van 4u op een paard zitten, moest ik vervolgens met geoefende bergwandelaars omhoog. Maar het was het waard! Wat een uitzicht, grote krater, prachtige wolken op de achtergrond en een ondergaande zon. Het was het zeker waard.
Deze week wilde ik eigenlijk gaan mountainbiken, maar helaas regen regen en nog eens regen hier... en ook wat kouder! Even wennen hoor! Daarnaast als het zo regent en zo nederlands grijs kijkt, wordt je zelf ook een beetje triester helaas... Maar dit weekend heb ik leuke plannen!
Ik ga zometeen met twee Nederlandse meiden een koffie tour doen en vervolgens naar San Jose met de schoolmanager hier, Marjolein en een belgische jongen. Kijken hoe het stappen is in deze hoofdstad hier! En zondag naar het prachtige nationale theater in San Jose voor een klassiek concert. Tjaa... wat moet je anders als het regent??
-
30 November 2013 - 20:17
Christel:
Wauw mooie foto zeg die bij de vulkaan! Verder een open verhaal, leuk om te lezen en horen hoe je mee draait in het gezin en werk. En idd dat sporten heeft zo moeten zijn!!! Veel plezier dit weekend. X -
30 November 2013 - 20:19
Ton:
Hee Mieke,
Wat een verhaal zeg! Paardrijden op een pony. Ik ben erg benieuwd of het woordje "zadelpijn" ook in je woordenboek staat vanaf nu. Bij mij wel in ieder geval na mijn eerste en laatste ervaring op een pony.
Goed om te lezen dat het geld goed wordt besteedt. Goed bezig Mieke!
Groeten, ook van Karin en de mannen.
Ton -
30 November 2013 - 20:46
Laura:
Mooi verhaal van jou avontuur. En wat een mooie natuur. Blijf heerlijk genieten en hopelijk is het snel weer beter weer.
Groetjes Dennis en Laura en dikke knuffel van Milou -
30 November 2013 - 21:48
Annette:
Hoi zus,
Wat een prachtig verhaal en foto's weer!
Geniet er nog van want je bent al op de helft
en voor je het weet zit je al op Cuba met Sjoerd!
Dikke kus Annette -
01 December 2013 - 03:10
Rem En Lien:
He Mieke,
Mooi verhaal over dat paardrijden. Grappig dat die paarden ook Spaans temperament bezitten.
Blijf genieten en denk eraan; na regen komt zonneschijn.
Groet, Rem en Lien -
01 December 2013 - 12:51
Ome Jan En Tante Riky:
Hoi Mieke,
Wat een belevenis voor jouw, geweldig.
Erg mooi de natuur volgens de foto's.
We hebben de andere verslagen ook gevolgd, knap hoor die Spaanse cursus die je goed hebt afgerond proficiat Je bent wel een doorzettertje.
Blijf verder genieten, de tijd gaat vlug voorbij.
Je zult er wel naar uitkijken dat Sjoerd bij je is !!!
Lieve groetjes van Ome Jan en Tante Riky. -
02 December 2013 - 08:07
Berendina:
Hey Mieke,
Leuk om die verhalen te lezen. Wat een mooie foto´s.
Lekker genieten nog!
Groetjes Berendina -
02 December 2013 - 09:37
Marleen:
Hoi Mieke,dit zijn weer eens spannende verhalen,en genieten maar! -
02 December 2013 - 13:33
Marieke:
Klinkt weer goed Miek. Succes weer deze week.
Voor je het weet stapt Sjoerd alweer in het vliegtuig voor jullie trip naar Cuba.
xx Marieke -
06 December 2013 - 20:23
Henk De Leeuw:
Hallo Mieke
Weer een mooi verhaal en spanend ook!
Kon je Ameriko niet in bedwang houden!
Ja dan krijg je het Spaans benoud.
Maar een omhelzing doet wonderen!
Net de loting gezien Costa Rica zware Poul!
Met Italie Engeland uruguay.
Nou dat was het groetjes en geniet.
Henk -
08 December 2013 - 22:31
Jolande:
Via de site van Lieneke en Remko bij jou gekomen. Leuk om te lezen hoe je dag eruit ziet en zeker een hele ervaring.
Veel plezier!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
