Mi Casa en Ipauratu

Mi Casa in Ipauratu
In dit verslag ga ik proberen te beschrijven wat ik hier doe, hoe het Colombiaanse leven er uit ziet en wat mijn gevoel er bij is. Maar ik weet nu al dat het erg lastig gaat worden om mijn gevoel te omschrijven, omdat ik nog niet precies weet hoe ik me er bij voel… Misschien gaat dat pas komen als ik hier weer weg ben. In ieder geval probeer ik met heel mijn hart te werken met de mensen hier en probeer ik iets goeds achter te laten. Wat mede mogelijk is door jullie bijdragen:)
De stichting bevindt zich in Paluato, wat op 12 km van Baranquilla (grote stad) en op ongeveer 6 km van Galapa (groot dorp) ligt. Het is zeg maar het Nederlandse platteland. Sommige mensen wonen nog in een huisje van klei en hout en ze hebben enorm veel ruimte. Sinds anderhalf jaar is het dorp te bereiken via een geasfalteerde weg, waardoor ook de vervoersstromen naar hier op gang zijn gekomen. Het uiterlijk van de mensen en zo ook de buitenkant van de huizen is erg belangrijk voor de mensen hier. Over het algemeen zien ze er netjes uit met redelijk hippe kleren en ook de huizen van de buitenkant zijn over het algemeen netjes geverfd. Maar van binnen… staat er niks of heel weinig in huis. Een vieze betonnen vloer, betonnen muren, een kastje met een tv die ruist, geen deuren, geen gordijnen, geen ramen en ergens een verdwaalde hond, een konijn of een kat van de straat. En toch… ondanks dat ze geen geld hebben vraagt een van de gezinnen waar ik thuis kom altijd of ik met ze mee wil eten. Dat is iets wat hier hoog in het vaandel staat… delen. Ze zullen niet, beginnen met eten en kijken wat ze over hebben en dan delen, maar meteen vanaf het begin, alles eerlijk delen. Dat is een van de mooiste dingen die ik hier zie in de Colombiaanse cultuur. Ander mooi ding is, wie dan leeft wie dan zorgt… heb je vandaag geld, dan gebruik je dat tot alles op is. Sparen? Dat kennen ze niet. Met niks… Dus heb je vandaag 500 gram kip. Dan eet je dat allemaal op en ga je niet iets in je koelkast (als ze die al hebben) bewaren. Mooi aspect van de cultuur, maar misschien soms wat minder handig. Genoeg over de cultuur…
Het hoofd van de stichting is Inten, een Nederlandse vrouw, die met de Colobiaanse Jeovany is getrouwd. Ze hebben op hun 2 hectare inmiddels heel wat voor elkaar gekregen!! Ze hebben op het terrein een klein schooltje waar vijf gehandicapte kindjes naar toe kunnen komen. De juf die voor de klas staat is Colombiaanse. Daarnaast kunnen ze onderdak bieden op het terrein aan 10 vrijwilligers. In het dorp hebben ze een kleuterschool opgezet (want die ontbrak nog) en een museum over de inheemse bevolking (Mokana). Verder bezoeken ze veel gezinnen wekelijks aan huis en zoeken ze naar gezinnen waar ze wat voor kunnen betekenen. Mooi voorbeeldje…Vandaag is Inten kennis wezen maken bij een familie met 9 kinderen. De oudste 2 van 19 en 17 hebben zelf al weer kinderen en kunnen niet lezen en schrijven wat ze wel graag willen leren. Ze wonen met zijn allen onder een zeil en helaas zijn er ook ratten te vinden in hun ´huis´. Naar deze plek kunnen dus helaas geen vrijwilligers worden gestuurd omdat het zo onhygienisch is, dat dat niet verantwoord is. Vanaf het eerste moment dat ik hier aangekomen ben, ben ik super goed opgevangen door Inten en hebben we hele fijne gesprekken over mijn werk hier, de cultuur en eigenlijk van alles. Ik kan goed met haar klankborden en dat is onwijs fijn! In tegenstelling een beetje tot mijn vorige project, is dit hoe ik vrijwilligerswerk had voorgesteld. Dat je al je tijd bezig bent met je patiënten en doet waar jij je goed bij voelt. Vooral dat laatste is erg belangrijk!
Ik ben op dit moment de enige vrijwilliger op het project. Wel zijn er natuurlijk nog Jeovany en zijn moeder Gloria, die beiden alleen Spaans spreken en ik met hun mooi kan oefenen  Daarnaast is er nog een vriendin van Inten, Coby. Een levendige vrouw die hier op de grond haar huisje aan het maken is voor haar oude dag. Met zijn drieën, Inten Coby en ik, hebben we gezellige avonden. Er is hier verder niet veel te beleven in de avonden. Het transport richting Paluato is er maar tot 19u. Maar op zich is dat prima. Na een dag intensief met de kinderen bezig geweest te zijn, is het heerlijk om met zijn allen gezellig te eten en vervolgens een beetje te lezen, kletsen, verslagjes schrijven enz. Enz.
Dan de beschrijving van mijn dag. Ik sta om 7u op om rond half 8 te ontbijten. Rond 8 uur komen de gehandicapte kindjes en de juf met de tuktuk van senor Carlos (de chauffeur die sochtends alle kindjes thuis ophaalt). Ik vertrek vervolgens met de tuktuk richting Galapa om mijn eerste huisbezoek te doen. Dit is meteen het jongetje en de familia die mijn hart gestolen hebben… Juan David is een jongetje van 10 jaar die eigenlijk de hele dag op bed ligt. Hij heeft een waterhoofd en is enorm beperkt. Hij heeft een drain die van zijn hoofd naar zijn nieren loopt, maar toch is zijn hoofd echt enorm groot. Zijn linkerkant is bijna helemaal vergroeid. De eerste dag dat ik hier met Inten en Jennifer (de juf van de school) kwam ben ik begonnen met het mobiliseren van zijn gewrichten. Altijd lasting de eerste keer omdat je niet weet wat zijn mogelijkheden zijn en wat hij wel aan kan en wat niet, of hij pijn heeft, of hij het fijn vindt. Dit was dus meteen de dag van het onderzoek… Erg fijn was de bevestiging die Juan David zelf gaf toen ik stopte met bewegen. Hij begon zachtjes en kort te huilen en was duidelijk op zoek naar mij. Inmiddels zijn we met hem al weer een stapje verder, hij kan tussen de benen van zijn moeder zitten en we trainen ook zijn spieren om misschien zijn hoofd zelf te kunnen dragen. Maar zijn hoofd is zo groot en ongelofelijk zwaar… Ook proveer ik de moeder te leren hoe ze met Juan David kan bewegen en hoe ze hem wel en niet moet optillen. Zij vindt dit ongelofelijk fijn, ze keek volgens Inten ook al weken uit naar mijn komst. Laat ik jullie dan maar meteen de volgende belangrijke vraag stellen. Juan ligt bijna de hele dag op zijn bed. Het gezin heeft geen geld voor luiers, dus als oplossing daarvoor doen ze het volgende. Er ligt een vuilniszak op bed met daarbovenop een lapje stof, helaas ook allerlei gekke synthetische materialen, en daarboven op Juan. Ik ga het geld dat over is, besteden aan luiers voor hem. Maar ik weet nog niet wat ik over ga houden. Je leest verderop waarom. Voor 5 euro is hij al een week voorzien. Wie o wie wil nogmaals helpen?? Laat het mij weten door een mail te sturen.
Het volgende gezin dat ik bezoek is het gezin van Bianeys. Dit ongelofelijk gelovige gezin bestaat uit drie kindjes. Bianeys van 11 heeft epilepsie en krijgt niet veel prikkels binnen. Ze kijkt enorm dromerig voor zich uit. Ook hier een enorme uitdaging voor mij! Wat kan ik haar geven om haar wel te prikkelen. In ieder geval vindt ze het fijn om samen met mij rechtop in haar stoel te zitten en te staan. Als ze staat is ze erg onbetrouwbaar en van het ene op het andere moment is ze het zat valt ze voorover of naar links of rechts. Vandaag had ik wel een doorbraakje met haar. Ze ging uit haar zelf lopen! (uiteraard met veel ondersteuning van mij) En ook zit ze vaker niet opgevouwen in haar schommelstoel, maar met haar benen afhangend van de stoel. Voor haar (en voor de stichting) wil ik graag een statafel (mmm.. hoe moet ik dat uitleggen, dat is een verstelbaar plankje aan 2 metalen palen waar sjaals aan bevestigd worden om te kunnen staan, snap je het niet, google het maar ;)) laten maken, zodat ze zonder hulp van een mens kan staan en dit kan gaan trainen. Daarnaast is het erg belangrijk voor haar botten en voor haar wereldbeeld om te staan. Dat is dus waar in eerste instantie het geld naar toe gaat. Jammer is wel dat de statafel niet nu gemaakt kan worden, maar dat dit pas over een maandje ongeveer gaat gebeuren. Dan komt er iemand hier op het project die kan solderen en die de tafel onder toeziend ook van Jeovany en Inten gaat maken. Dit zodat we zeker weten dat het goed gaat gebeuren… Ik kan er dus helaas niet bij zijn als Bianeys er in gaat staan voor de eerste keer. Maar ik verwacht dat Inten hier foto´s van gaat sturen.
Dan is het tegen 12uur en ga ik terug naar de school om te lunchen en met de kindjes op school te spelen. Wat een schatjes zijn het! Er zijn er twee met het syndroom van down, Freddie en Lorena van respectievelijk 6 en 9 jaar. Een meisje van 13 dat doof is en een spastische hand heeft en Yanisha van 15 die depressief is. Al deze kindjes worden op een normale school niet geaccepteerd en vandaar dat ze hier komen. Met Freddie en Lorena kan ik heerlijk spelen! Daniela, het meisje dat doof is, is erg verlegen en wil niet graag door mij speciaal behandeld worden voor haar hand. Dus dit verwerk ik tijdens het spelen. Ik geniet enorm van het spelen met deze kindjes!
Rond half 2 vertrek ik naar mijn laatste huisbezoek. Jhon van 5 heeft een ziekte waardoor hij niet meer groeit en net zo groot is als zijn broertje van 2 en daarnaast heeft hij geen pupillen en is hij dus blind. Naast Jhon zijn er nog 5 kinderen, terwijl moeder Karin pas 26 is. Wow, wat heb ik hier mijn ogen uit gekeken! Wat er allemaal gebeurt! Maar eerst even de kennismaking met Jhon. De eerste keer dat ik met Jhon ging werken, was hij bloedfanatiek. Opstaan en gaan zitten. Proberen hem te dwingen naar voren te gaan bij het opstaan vanuit zit. Dit ging eigenlijk best aardig en ik dacht dat ik met hem wel stappen zou gaan maken. Jhon wilde voorheen altijd heel graag lopen, maar helaas wil hij dit bij mij niet doen. Ook het opstaan is van korte duur. En op handen en knieën zitten vindt hij enorm spannend. Eigenlijk alle bewegingen die naar voren zijn vindt hij spannend en dit is nu net wat ik wil! Dus misschien dat hij daarom allerlei dingen niet wil doen met mij. Ik blijf uiteraard wel proberen om met hem te werken. Moeder Karin is een soort supermoeder. Ze heeft alles in de gaten, maar helaas met zon groot gezin niet overal tijd voor. De baby van 2 weken die dringt zelf zijn eigen flesje al met een kussentje er onder. Tijd om hem daarna op te tillen voor een boertje, is er niet altijd. Als ik er ben, doe ik dit natuurlijk graag :) :) Jhon heeft voor zijn verjaardag speelgoed van de stichting gekregen. Helaas komt dit speelgoed alleen voor de dag als ik binnen kom. Jonatan van 2 springt bijna een gat in de lucht als hij mij in de tuktuk aan ziet komen, want hij weet dan begint het speeltkwartiertje. Santiago (Santi) van een jaar vindt het ook wel erg leuk om te spelen, maar ook de oudere zus van 7 speelt volle bak met het speelgoed. Karin en de vader van de kinderen spelen niet veel met de kinderen en ook zie ik ze niet vaak knuffelen. Deze taak neem ik graag op me! Vooral Jonatan vindt het leuk om bij mij te komen knuffelen, paardje te rijden en opgetild te worden. Naast het behandelen van Jhon ben ik er dus ook een beetje voor de andere kinderen om aandacht te geven en te spelen. Dit gaat Inten ook invoeren in haar vrijwilligersprogramma als mogelijkheid. Dus wie zin heeft…. Wel maak je van alles mee en is het niet super hygienisch… Ik had Jonatan en Santi op schoot, en ook in dit gezin is geen geld om alle kinderen van luiers te voorzien, en tja… Santi plast dus zo op mijn schoot. Maarja broek is alweer gewassen en is ook alweer opgedroogd in de zon ;)
Pfff wat een lang verhaal en ik kan nog zoveel meer schrijven! Ik heb het hier enorm naar mijn zin! En het vrijwilligerswerk geeft me een voldaan gevoel. Al ben ik ook wel onzeker of ik het allemaal wel goed doe (ik heb geen ervaring met kinderen en al helemaal niet met gehandicapte kindjes) en dat ik niet alles kan veranderen hier. Maar ik probeer maar te denken dat als ik de wereld maar een klein beetje beter achterlaat omdat ik hier ben dan is dat alles wat er toe doet.
Dan wil ik jullie ook niet onthouden te vertellen over mijn weekendje terug in Paradise. Dit keer in Tyrona Parque Nacional. Dit is een behoorlijk groot nationaal park met jungle en echt ongelofelijk mooie stranden! Vrijdagmiddag na het werk ben ik richting het park gaan reizen. Onderweg weer heerlijk mijn Spaans geoefend, ik merk echt dat het beter gaat!!, kwam ik tegen vier uur aan in het park. Bij de ingang ontmoette ik twee Franse backpackers uit London van 49 en 57. Ik heb voor hun als paard gefungeerd om hun spullen richting de camping te krijgen (je kon ook een paard huren om dit te doen). Prachtige tocht door de jungle van ongeveer anderhalf uur. Savonds nog gezellig met hun gegeten en gedronken en rond 9 uur richting mijn hangmat om te slapen. En eigenlijk… beviel dat best wel goed die hangmat. Heb goed geslapen. De volgende dag redelijk vroeg op om richting het strand te gaan en wow.. wat is het mooi! Overal grote stenen in zee en de mooiste stranden. Onderweg richting de volgende camping nog twee meiden uit London ontmoet, de rest van de dag heb ik met hun doorgebracht, super gezellig en weer even lekker luieren op het strand en de indrukken van de afgelopen week even laten bezinken. De zondag ben ik vroeg opgestaan om weer terug te reizen richting het project. Dezelfde wandeling terug gemaakt richting de ingang van het park. En op het mooiste strand, waar je niet in zee mocht zwemmen vanwege de stroming, liep ik helemaal alleen. Wat een moment was dat zeg! Genieten!! Verderop tijdens de wandeling ontmoette ik twee meiden uit Argentinie. De rest van de tocht heb ik met hun afgelegd. Gezellig :)
Foto´s ga ik zo nog proberen te regelen, of anders komen deze morgen!!!!