Bogota!!!!

Voor ik ga vertellen over Bogota, wil ik eerst nog even wat meer schrijven over mijn project in Paluato. In het vorige verslag heb ik opnieuw een oproep gedaan voor geld en wow!!! ik heb al weer 170 euro bij elkaar!!! Namens Juan David en zijn familie, maar natuurlijk ook namens de stichting en mijzelf heeel erg bedankt!
Het geld dat jullie aan mij hebben overgemaakt is in goede handen bij Inten van de stichting. Ik zal jullie kort uitleggen hoe er omgegaan wordt met het geld. Jeovany en Inten krijgen vaak via via te horen dat er gezinnen zijn met een gehandicapt kindje. Als zij de moeite nemen om bij de stichting langs te gaan of te bellen, gaan Inten en Jeovany bij de mensen thuis kijken hoe de situatie is. Vervolgens screenen ze of het geld dat binnenkomt in het gezin niet in het weekend wordt opgedronken en gesnoven en of ze hun best doen om goed te zorgen voor hun kind(eren). Indien de gezinnen aan de criteria voldoen dan komen ze in aanmerking voor hulp. De familie van Juan David is met glans door deze screening heengekomen.
Het geld wordt niet aan de mensen zelf gegeven, maar de luiers worden een keer in de maand naar de familie gebracht. Zo weten we zeker dat het geld niet ergens anders naar toe gaat en doordat de stichting wekelijks bij Juan Davide gaat kijken weten we ook zeker dat de luiers gebruikt gaan worden.
Eerder schreef ik dat ik nog niet wist hoe ik me voelde bij wat ik daar zag... De mensen op het platteland in Colombia zijn blij en tevreden met hetgeen wat ze hebben. Je voelt dat ze blij zijn, ze lachen veel en zijn enorm vriendelijk. De vrouwen zijn blij met nieuwe kleren en zijn net als wij op koopjesjacht, de mannen zijn blij met hun vrije tijd en biertje op zondag. Wat dat betreft verschilt het niet veel van hier denk ik dan maar... ook al ben ik als vrouw ook best blij met het lekkere Belgische bier dat ik hier nu weer kan drinken ;) de man/vrouw verdeling is nog wel vrij traditioneel. Vrouwen zijn de gehele dag thuis om het huishouden te doen en de mannen zijn buitenshuis aan het werk. Ze hebben wat dat treft als vrouw veel minder kansen dan die de westerse vrouw heeft. Ze hebben sowieso minder kansen, maar ik heb ze daar niet over horen klagen (dat deden de mensen in Cuba wel heel veel). Alsof ze niet weten wat er zich allemaal afspeelt buiten hun zeer kleine beperkte wereldje. Het lijkt voor hun logisch om er vanuit te gaan dat wij in Nederland ook betalen met Colombiaanse Pesos en als we vertellen dat het niet zo is, hoe ik dan aan dat Colombiaanse geld kom? Gewoon uit de muur halen? Dat lijkt voor hun vrij onwerkelijk allemaal. Ze lijken onwetend over de wereld buiten hun dorp, maar ze zijn blij! Wij leven hier in onze materialistische wereld met al onze welvaartsziekte en depressies... wie o wie heeft het dan beter? Mijn gevoel over het echte Colombiaanse leven en de armoede die ik gezien heb, is eigenlijk niet zo slecht en triest... het zet me alleen wel enorm aan het denken...
Dan nog de manier van transport... Ik ging 9 van de 10x naar de gezinnen aan huis in de tuktuk. Maar mijn favoriete manier van transport was toch wel de motortaxi. Heerlijk achterop met je haren in de wind en stukken waar geen asfalt is, lekker hobbel de bobbel. Alhoewel het niet geheel veilig is natuurlijk zonder helm met 70/80 km door de bergen sjeezen...
De laatste twee dagen vrijwilligerswerk waren fijn, maar ook moeilijk. Twee weken is veelste kort en het afscheid viel me zwaar. Gelukkig heb ik veel over kunnen dragen en komen er nog mooie dingen aan voor mijn patienten. Zoals de luiers voor Juan en de statafel voor Bianeys en de stichting. Als ik hier meer informatie over heb, dan zal ik deze over een tijdje op de site plaatsen en jullie op de hoogte houden! Met Inten heb ik afgesproken dat ik voor haar een tekst ga schrijven met mijn ervaringen en deze gaat op een site voor waar fysiotherapeuten uitgenodigd worden om vrijwilligerswerk te komen doen. Hopelijk komt er snel nog een fysiotherapeut!
Maar toen... was het tijd voor nog wat vakantie en fiesta in Bogota!!!
Op naar Bogota met een binnenlandse vlucht, thanks Christel voor het regelen van het ticket, want dat internet daar.... pffff...
Voor dat ik richting Bogota ging had ik contact gelegd met mijn Colombiaanse vriend in Nederland, Federico. Zijn moeder en broertje wonen in Bogota. Maar niet in de buurt van het centrum.. dus ik dacht, jammer... Maar Federico had me wel het telefoonnummer van zijn moeder gegeven en heb ik toch maar een berichtje gestuurd! En de dag dat ik aankwam stond ze om 16u in het historische centrum al bij mijn hostel om samen een rondje te gaan lopen. Wat een lieve vrouw! Mijn tweede Colombiaanse moeder... uitleg geven over al het plaatselijke eten en drinken, de gebouwen, hoe het systeem met de straten werkt enz. enz. We spreken af dat we die maandag samen de berg op gaan om een mooi uitzicht te hebben over de stad. Terugkomend in het hostel, ontmoet ik mijn onderbuurvrouw van het stapelbed. En deze heeft zin om uit te gaan!! Pfff... maar er verzamelt zich al snel een groep in het hostel en tja.. als ik kan dansen! Dan ben ik van de partij. In de bar mixen we al snel met een groep Colombianen en wat kunnen ze goed dansen! Jaloers.... maar na wat rum ga ook ik aardig los...
De dag erna ga ik met Corrie mijn zuidafrikaanse onderbuurvrouw fietsen door Bogota. De straten worden afgesloten voor de bevolking om te sporten!! Veel bogotanen fietsen de Septiema af of hebben skeelers of hardloopschoenen aan. Daarnaast is er in elk park wel een dansactiviteit aan de gang en de mannen vrouwen zijn even fanatiek aan het dansen. Leuk om te zien :) Die avond gaan Corrie en ik met een Colombiaanse sieradenmaker op pad. Hij zal ons een rondleiding door de stad geven. We komen op een pleintje terecht met een stand up comedian. En er is geen toerist te zien! De grappen zijn wel in het Spaans, maar op zich wel goed te volgen.
De maandag ga ik met Stella (de moeder van Federico) en Corrie naar Montserat. De weg naar de kerk op de top lijkt wel een bedevaart. Overal beelden van Jezus op weg naar boven naar de berg. Boven aangekomen hebben we een mooi uitzicht over de stad Bogota. Bogota ligt op 2600 meter hoogte in de bergen, de gemiddelde temperatuur is 18 graden. Maar toen ik er was leek het wel 0 graden.... zooooo koud! De stad heeft volgens zeggen 10 miljoen inwoners en is daarmee groter dan Rio de Janeiro en Buenos Aires. Het lukte me dan ook niet om heeeeel bogota op een foto te krijgen :p
Dinsdag ga ik met een Venezuelaanse jongen naar een Kathedraal in een zoutmijn. Ik verwachte er niet veel van, want iedereen in het hostel zei dat het hun allemaal niks leek. Maar toch ben ik blij dat ik gegaan ben! Alleen al samen met hem de weg naar het dorpje dat 50km van het centrum ligt vinden is een hele opgave!
Woensdag is mijn laatste complete dag. Ik ga met Stella naar een botanische tuin. De tuin is super mooi en ook hier weet de lokale bevolking weer onwijs veel te vertellen over alle planten en hun werking. Wat voel ik me dan toch altijd weer dommig omdat ik eigenlijk niet zoveel weet over de planten en dieren die we hier hebben. Deze constatering had ik eerder ook al gedaan in Costa Rica en Cuba... misschien toch maar eens wat aan doen ;) maar wat ook grappig was, was dat de botanische tuin niet echt een toeristische trekpleister is, maar er wel veel schoolreisjes aan de gang waren. En voor deze kinderen waren niet de schilpadden of de planten de attractie, maar ik! Iemand met rood/blond haar en groene ogen en een wittige huid? Das wel iets heeeeel raars... een meisje wilde met me op de foto, andere bleven me maar aankijken en nastaren. Anderen constateerden ook na lang kijken dat mijn ogen groen zijn en vertelde me dat dan ook even :)
Vervolgens nog nieuwe schoenen gekocht, de moeder van Federico vraagt nu nog aan me of de schoenen fijn zijn, en Ajiaco gegeten. Typisch Colombiaans eten. Toen brak mijn laatste avond in Colombia aan... Gitaar, wat mensen die kunnen spelen en zingen gezellig gaan! Fijne laatste avond!
De terugreis was net als de heenreis lang! Maar op het vliegveld kwam ik al snel het Nederlandse stel tegen die ik in Lissabon op de heenweg had ontmoet. Nu was ook een van hun dochters er bij. Gezellig wat geluncht en foto's gekeken. Ik leek wel bij hun familie te horen tijdens de reis.. als we moesten wachten deden we dat gezellig gezamenlijk en ook als de fotoboeken af zijn, gaan we elkaar nog een keer ontmoeten.
Deze 4,5/5 weken zijn een geweldige ervaring geweest! Ook deze keer was ik eigenlijk wel weer bang om te gaan.. bang om zeeziek te worden, bang om alleen door het toch niet zo veilige Colombia (drugskartels, FARC) te reizen. De veiligheid in Colombia is juist door zijn verleden enorm hoog! Ook het zeeziek zijn is gelukkig heeel erg meegevallen. En het alleen reizen is ietst wat ik ook deze keer weer helemaal niet erg vond, want je bent nooit alleen.

Vijf weken geleden ging ik alleen richting Panama en Colombia en ben teruggekomen met meer dan ik kan tellen. Het allermooiste aan reizen is het ontmoeten van mooie, leuke mensen en plekken. Je weet dat je de meeste mensen nooit meer zult zien en je weet dat je op de meeste plekken niet nogmaals zult komen, maar mensen die reizen begrijpen de tijdelijkheid van dingen en leven het moment op zijn puurst en koesteren de herinneringen. Ervaringen, pura vida en elke gebeurtenis en ontmoeting die je leven weer een beetje verandert. Dat is wat reizen voor mij is!!

Pura Vida!!! Mieke